Droga, którą nigdy dotąd nie szedłem, prowadzi przez bardziej dziki teren niż ten, który przemierza się idąc pod Lhotse czy Everest. Marsz zaczyna się od 500 metrów nad poziomem morza, wśród palm, dojrzewających pomarańcz, bananów, jest w ogóle raj. Krajobraz, w miarę posuwania się po tych„schodach”, codziennie się jednak zmienia. Na wysokości 4000 metrów zostawiamy ostatnią już łąkę, a raczej pastwisko. Na cztery dni przed Wigilią docieramy do bazy pod Kangchendzöngą, założonej już 10 grudnia. Postawiona jest na bocznej morenie lodowca, na wysokości 5200 metrów.

Moja sytuacja jest trochę kłopotliwa. Do tej pory, kiedy na wyprawie byłem ja z Andrzejem, wspinaliśmy się razem. Tutaj dotarłem do bazy nieco spóźniony, kiedy Andrzej związał się już z Przemkiem. Pojawiam się razem z Krzyśkiem, poziom naszej aklimatyzacji jest równy, więc jak gdyby naturalnie związaliśmy się. Byłoby przecież bzdurą tworzyć w tej sytuacji na siłę nowe zespoły. Może natomiast oba te zespoły połączyć. Wychodzimy więc w czwórkę: Andrzej Czok, Przemek Piasecki, Krzysztof Wielicki i ja. Współpraca układa się dobrze. Postanawiamy w tym składzie działać do końca wyprawy.

Nie spędzamy, niestety, tych świąt razem. My siedzimy w bazie wysuniętej, reszta kolegów całkiem na dole. Wynikało to z naszej zimnej kalkulacji. Bo droga z naszej bazy wysuniętej do bazy właściwej zabrałaby jeden dzień, droga powrotna drugi, co najmniej jeden dzień musielibyśmy spędzić tam, na miejscu. Zaczyna trochę wiać… Ale tego wieczora nie myślimy o wietrze, szukamy na niebie gwiazdy. Tej pierwszej. Jest! Nie kryjemy wzruszenia, zasiadamy do stołu i w tym momencie cały uroczysty nastrój pryska. Krzysiek usiadł na… torcie. Napracował się nad nim cały dzień, odstawił na stojący obok bęben i zapomniał o tym. Chcąc cokolwiek z tortu uratować musieliśmy… Tak podanego tortuu nigdy jeszcze nie jedliśmy. Zeskrobywaliśmy go z Krzyśkowego tyłka.

W drodze nasza czwórka strasznie się rozciąga. Do obozu IV Przemek dociera dobre pół godziny za nami, a Andrzej jeszcze po godzinie. Widać, że jest zmęczony. To nie jest ten Andrzej, który zawsze był bardzo silnym kondycyjnie, w zasadzie najlepszym, niezawodnym „wołem” do wysokogórskiej roboty. Teraz idzie jedynie najwyższym wysiłkiem woli. I nie przestaje kaszleć. W czwórce najpierw musimy odkopać zasypany śniegiem nasz namiot. Trudno jednak jest zasnąć, bo przez dwie cienkie ścianki naszego i ich namiotu ciągle dochodzi ten Andrzejowy kaszel.
– Co w takim razie robimy jutro?
– Jestem kiepski, jutro chyba będę schodził – dolatują mnie słowa Andrzeja, po chwili jeszcze glos Przemka: – Dobra. W takim razie zejdziemy razem.

Krzysiek y yo nos encontrábamos bien, así que resumí la conversación que habíamos mantenido por la tarde: - De acuerdo. Entonces nosotros intentaremos llegar a la cima. Teníamos que recorrer hoy un largo tramo de 800 metros de desnivel. En invierno un tramo muy considerable. Subíamos por la vía normal, por eso a veces desde la nieve asomaban las cuerdas utilizadas por otras expediciones. No nos íbamos asegurando, no íbamos atados. Cada uno llevaba su propio ritmo. Krzysiek me adelantó. Yo no era capaz de mantener su paso. Mi ritmo era más lento. Él subió primero a la cima.